Mijn naam is Eva Bijlsma 

Als klein meisje speelde ik het liefst buiten in de bossen. Tussen de bomen op zoek naar beestjes, stenen en plantjes. Op zoek naar alles wat leeft. Ik ben gek op bomen, planten en dieren.

Al op jonge leeftijd was ik geïnteresseerd in ons energieveld. Ik vond het heel interessant hoe zoiets werkte. Ik bedacht toen mijn manier van heling en achteraf gezien was dit intuïtief heel helder.

Toch verloor ik in de loop van het ouder worden steeds meer de verbinding met mijn intuïtie, de aarde, het licht en mezelf. Ik werd een meisje dat in haar hoofd leefde. Ik kon de boze buitenwereld vanuit mijn ogen gezien niet meer aan en de onaardige stemmetjes in mijn hoofd werden mij teveel. Ik voelde mij hier niet thuis, kon niet aarden, snapte niets van het bestaan en vond mezelf helemaal niet leuk. Op mijn 19e ben ik opgenomen in een psychotherapeutisch centrum. Daar heb ik een jaar gewoond.

Kort na het psychotherapeutisch centrum stapte ik in een toxische relatie. In deze periode liet ik mijzelf fysiek en psychisch mishandelen. Op het hoogtepunt ben ik uit deze intense relatie gestapt. 

Vervolgens ben ik weer een aantal keer in therapie gegaan maar dat wierp nauwelijks z'n vruchten af. Ik zocht zoveel mogelijk afleiding van buitenaf. Tot mijn 34e had ik een vol en druk bestaan.

In 2014 is mijn zoontje geboren. Kort na de geboorte ontstonden bij mij slapeloze nachten. Mijn zoontje sliep heerlijk door en ik lag nachten wakker. Deze donkere slapeloze nachten hebben 7 jaar geduurd. Op mijn donkerste moment in 2018, waarin ik zwaar verslaafd was aan slaappillen en nachten achter elkaar niet meer sliep, viel ik van onmacht, verdriet en uitputting letterlijk in elkaar. Ik ging dood in het leven. Deze functie van de dood voor het leven heeft mij naar de cycli van de natuur geleid. De uiterlijke natuur is als een krachtige spiegel. Zij toont ons onophoudelijk de cyclische processen van leven, dood en wedergeboorte of transformatie (Ik heb in mijn eerste blog hier meer over geschreven).

Vanaf deze donkere nacht van mijn ziel ging ik van dood naar wedergeboorte. Ik wil vanuit mijn ervaring laten zien, dat wanneer we op een specifieke manier door de diepste pijn in onze ziel heen gaan -onze wond- we een gevoel van diepe stilte, mededogen, een sterk gevoel van wijsheid, liefde en van Leven kunnen ervaren. Een leven, waarvan het voelbaar is dat het tijdloos is, eeuwig. Dit is wie we zijn. En zo worden we ervaring na ervaring steeds meer vrij.

In 2021 kocht ik een woning. Ik had mijn huis zo natuurlijk mogelijk ingericht met heel veel groen en hout maar ik voelde steeds sterker dat ik me niet meer thuis voelde in een stad. Ik verlangde naar de natuur, moeder aarde en de stilte. In 2022 kreeg ik een visioen waarin ik doorkreeg dat ik in een camper zou gaan wonen. In datzelfde jaar verkocht ik mijn huis met heel veel spullen en ben ik samen met mijn zoontje in ons nieuwe huisje op vier wielen gaan wonen.   

Vanuit mijn nieuwe leven heb ik de natuurwetten ontdekt en heb ik deze in mijn leven geïntegreerd. Ik ben heel dankbaar dat ik vanuit een laag bewustzijn (in mijn tweede blog schrijf ik wat bewustzijn betekent) naar een hoger bewustzijn ben gegroeid. De dualiteit in het leven geeft ons de kans om te groeien naar het licht want zonder donker geen licht.

Onze levenslessen zijn de parels in het leven waardoor we groeien en steeds wijzer worden. Zo blijf ik doorleren van alles wat zich aandient op mijn pad.